ที่ริมถนน ที่ใต้สะพาน ที่นี่บางทีเรียกบ้าน
เป็นบ้านของเด็กบางคน เด็กที่ขาดรัก
ขาดความอบอุ่น เปลี่ยวเหงาสับสน
บางคืนที่มืดมัวหม่น แอบหลบผู้คน ร้องไห้คนเดียว
ดุจไข่หยาดเหม็นที่ไม่ต้องการ จึงมีหลายคนมองผ่าน
เดินผ่านไปไม่แลเหลียว ในครูคนหนึ่ง
ย่ำริมถนนกับเป้ใบเดียว บรรจุรักเต็มทุกเที่ยว
มาล้นความหวังและกำลังใจ
ครูข้างถนน ครูของคนไร้รักตัวน้อย
ไม่มีศักดิ์ศรีต่ำต้อย ไม่มีคนคอยนอบน้อมชิดใกล้
ไม่หวังร่ำรวย หวังเพียงเพื่อช่วยเด็กรอดปลอดภัย
หวังเป็นที่พึ่งคนใหม่ พาเด็กก้าวไกล หวังเป็นไส้เทียน
ครูข้างถนน ครูของคนไร้รักตัวน้อย
ไม่มีศักดิ์ศรีต่ำต้อย ไม่มีคนคอยนอบน้อมชิดใกล้
ไม่หวังร่ำรวย หวังเพียงเพื่อช่วยเด็กรอดปลอดภัย
หวังเป็นที่พึ่งคนใหม่ พาเด็กก้าวไกล หวังเป็นไส้เทียน
ที่ริมถนน ที่ใต้สะพาน กินนอนตอนนั้นเรียกบ้าน
ตอนอ่านเขียนเรียกโรงเรียน
ทั้งครูทั้งศิษย์
ทุ่มเทชีวิตมานะพากเพียร
แต่วันนี้ต้องหยุดเรียน เด็กถูกจับไป
ไม่มาเรียนต่อ
แต่วันนี้ต้องหยุดเรียน เด็กถูกจับไป
ไม่มาเรียนต่อ
