มองตัวเองในกระจกร้าวเมื่อไหร่ ในดวงตาฟ้องว่าเจ็บลึกเท่าไหร่ ไม่เคยจะร้องไห้ใครได้ยิน รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง หากมันจะเลวจะร้าย อดและทนซะอย่าง ใจมันคอยนับเริ่มจาก 0 ถึง 10 ใจมันลอยลิบไปไม่รับเรื่องราว หากจะฝืนไม่ยอมจนลง ก็คงได้แต่ปวดร้าว บอกตัวเองว่าเรา จงทนเข้าไว้ แม้..แม้มันเจ็บลึกซักเท่าไหร่ แผล...รักมันบาดลึกซักเท่าไหร่ ข่มใจไม่จำ...รอยร้าวที่ใครนั้นฝากไว้ อดและทน ไม่อาจบอกใครใคร ( อดและทน ไม่เอ่ยปาก ) อดและทน ไม่เอ่ยปากจนตาย มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไหร่ ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่ ง่ายดายเธอทุบให้พังกับมือ หรือ เราไม่มีความหมาย เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอซักวัน ฝืน...จะข่มใจแม้ลำบาก ใจ...มันอยากตะโกนร้อง แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ ร้องไห้ไม่มีน้ำตา กลั้นมันเอาไว้ เก็บในใจตัวเราเอง