แม่น้ำสายกว้าง แลฝั่งไม่เห็น
ชีวิตลำเค็ญ ไม่เว้นเวียนวน
น้ำเชี่ยวหนักหนา โรคาเยื้อยุด
มารผจญโผล่ผลุด โทรมทรุดร่างกาย
(อโรคยา อโรคยา อโรคยา ปรมา ลาภา
อโรคยา อโรคยา อโรคยา ปรมา ลาภา)
เห็นด้วยปัญญา รู้ว่าฝั่งมี
เล่าว่าฝั่งนี้ ยังมีร่มเย็น
หลวงตาหัวเรือ ท่านเชื่อหนักหนา
ท่านเคยเล่าว่า ฝั่งนี้หนาเคยไป
คืนสงบวันเพ็ญ ฉันแลเห็นแสง
ที่ไม่ร้อนแรง สว่างแจ้งภายใน
มองเมื่อหลับตา วีณาแกว่งไกว
แขวนกิ่งน้อยใหญ่ ยามสายลมพา
ทุกสิ่งสลายพลัน เมื่อฉันลืมตา
และฉันพบว่า ฉันกลับมาที่เรือ
เร่งฝีพายเถิด จะเกิดกำลัง
นำเรือเทียบฝั่ง ลำพังตัวเอง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง
