บุษบาเกิดมากับความสดใส
โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ
วันทั้งวันชื่นชมชอบร้อยมาลัย
โลกสดใสไปด้วยมาลัยของเธอ
ดอกไม้นานาพรรณ
สีสันมากมายกันไป
กลิ่นหอมรัญจวนใจ
ประดับไว้ให้โลกนี้สวยงาม
* บรรจงร้อยเป็นมาลัย สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วเธอตื่นมากับความผิดหวัง ในวันนี้
โลกที่เคยดีไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
โลกสดใสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้
เห็นเห็นกันอยู่ จู่จู่ก็หายไป
ดอกไม้มันหายไป จากโลกอันกว้างใหญ่
(*)
แล้วบุษบาก็พบว่าความจริงนั้น
โลกที่มันไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
เพราะเธอเด็ดไปมากมายเท่าไรก็ไม่รู้
เด็ดไปไม่เคยดูจะเหลืออยู่ได้อย่างไร
(*)
