มะปราง เขาปลูก ทุกๆวันเติบใหญ่
รักเอย อยู่ใหน ไม่เจริญงอกงาม
ก็เห็นตึก แล้วเศร้า เขาสร้างกันโครมคราม
รักอัน วาบหวาน นั้นสร้างไปทรุดไป
ก็เลยชักจะโกรธ ก็เลยชักจะโกรธไหม
จากความรักที่ยิ่งใหญ่ กลับมีอัน
ต้องมากลายเปลี่ยนไปเป็น
เล็กลง เล็กลง ยิ่งงงยิ่งงัน
เล็กลง ทุกวัน บอกกันได้ไหม
รักเธอ ให้มา อ่อนล้าเอื่อยไป
แค้นจริง หัวใจ เหตุใดเล็กลง
เธอ ทิ้ง ยังไม่เสียใจ กลัว เธอ ดูถูกรักเรา
ครั้งก่อน แสนดี เดี๋ยวนี้ทำหมางๆ
ยิ้มเคย กว้างขวาง นั้นแคบลงเท่าไร
ก็ครั้งก่อน ไม่บ่น เดี๋ยวนี้จนในใจ
นิดหน่อย ก็ผลักใส ไล่กลับไปอย่างเดียว
ก็เลยชักจะโกรธ ก็เลยชักจะโกรธไหม
จากความรักที่ยิ่งใหญ่ กลับมีอัน
ต้องมากลายเปลี่ยนไปเป็น
เล็กลง เล็กลง ยิ่งงงยิ่งงัน
เล็กลง ทุกวัน บอกกันได้ไหม
รักเธอ ให้มา อ่อนล้าเอื่อยไป
แค้นจริง หัวใจ เหตุใดเล็กลง
เล็กลง เล็กลง เล็กลงไปทันใด
เล็กลง แค่ไหน ยิ่งเจ็บใจเท่านั้น
ก็เลยชักจะโกรธ ก็เลยชักจะโกรธไหม
จากความรักที่ยิ่งใหญ่ กลับมีอัน
ต้องมากลายเปลี่ยนไปเป็น
เล็กลง เล็กลง ยิ่งงงยิ่งงัน
เล็กลง ทุกวัน บอกกันได้ไหม
รักเธอ ให้มา อ่อนล้าเอื่อยไป
แค้นจริง หัวใจ เหตุใดเล็กลง
เล็กลง เล็กลง ยิ่งงงยิ่งงัน
เล็กลง ทุกวัน บอกกันได้ไหม
รักเธอ ให้มา อ่อนล้าเอื่อยไป
แค้นจริง หัวใจ เหตุใดเล็กลง
เล็กลง เล็กลง ยิ่งงงยิ่งงัน
เล็กลง ทุกวัน บอกกันได้ไหม
รักเธอ ให้มา อ่อนล้าเอื่อยไป
แค้นจริง หัวใจ เหตุใดเล็กลง
