ท้องฟ้าใสๆ มันต้องกลายต้องหมอง
จะมองดูดาวก็ไม่เห็น แม้ดวงดาวสักดวง
พื้นน้ำใสๆ พลันกลับกลายเป็นสี ไม่มี ปูปลา
มีแต่หมาเน่าลอย มาแต่ไกล
ขุนเขาสีเขียว เป็นแหล่งรวมป่าไม้ ก็โดนทำลาย
จนไม่เหลืออะไรให้ชื่นชม
เหลือทิ้งๆไว้ มีแต่ความขื่นขม
ไอ้โลกใบกลมๆ ก็คงไม่เหลือ ให้ชื่นชมกันต่อไป
วันแล้ววันเล่า โลกมันเฉามันเจ็บ
เจ็บจนร้องตะโกน แต่ไม่มีผู้คนจะฟัง
รอถึงวันหนึ่ง ก็คงซึ้งกันบ้าง เมื่อโลกใบนี้มันพัง
ส่งเสียงดัง ผู้คนคงได้ยิน
รอจนวันนั้น อาจเป็นวันที่สายไป
จนวันสุดท้าย ไม่มีใครจะช่วยทัน
ยังมีวันนี้ ถ้ายินดีจะช่วยกัน
รอจนวันนั้น เราก็คงจะเสียใจ
วันแล้ววันเล่า โลกมันเฉามันเจ็บ
เจ็บจนร้องตะโกน แต่ไม่มีผู้คนจะฟัง
รอถึงวันหนึ่ง ก็คงซึ้งกันบ้าง เมื่อโลกใบนี้มันพัง
ส่งเสียงดัง ผู้คนคงได้ยิน
รอจนวันนั้น อาจเป็นวันที่สายไป
จนวันสุดท้าย ไม่มีใครจะช่วยทัน
ยังมีวันนี้ ถ้ายินดีจะช่วยกัน
รอจนวันนั้น เราก็คงจะเสียใจ
