หลงหลงลืมลืมเป็นอย่างนี้จนชินและเป็นประจำ
หลงหลงลืมลืมที่จะคิดจะทำให้เธอเอ็นดู
จะมีนัดก็ลืมจะไป ส่งดอกไม้ก็ลืมที่อยู่
เกิดวันไหนก็ลืมจะดู ใจก็รู้ว่าเธอไม่พอใจ
หลงหลงลืมลืมที่จะคิดเอาใจเหมือนควรจะเป็น
ฉันนั้นยังดีที่เธอนั้นใจเย็นและยอมอภัย
แต่อย่างน้อยยังมีสิ่งหนึ่ง ซึ่งเธอยังจะไว้ใจกันได้
อาจจะเหมือนคนไม่เอาไหน แต่ก็มีใจเดียว
เบื่อตัวเองที่ทำเธอไม่พอใจ
ก็มันเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร
เบื่อตัวเอง ฉันมันคนไม่เอาไหน
เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่
หลงหลงลืมลืมเป็นอย่างนี้จนเธอต้องพลอยรำคาญ
หลงหลงลืมลืมไปก็เพราะทำงานมากมายเกินไป
แต่อย่างน้อยยังมีสิ่งดีที่ไม่เคยคิดมองใครใคร
อาจจะเหมือนคนไม่เอาไหน แต่ก็มีใจเดียว
เบื่อตัวเองที่ทำเธอไม่พอใจ (ฉันมันไม่เอาไหน)
ก็มันเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร (แต่ก็มีใจเดียว)
เบื่อตัวเอง ฉันมันคนไม่เอาไหน (ก็มีเพียงเธอผู้เดียว)
เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่
(เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่)
แต่อย่างน้อยยังมีสิ่งดีที่ไม่เคยคิดมองใครใคร
อาจจะเหมือนคนไม่เอาไหน แต่ก็มีใจเดียว
เบื่อตัวเองที่ทำเธอไม่พอใจ (ฉันมันไม่เอาไหน)
ก็มันเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร (แต่ก็มีใจเดียว)
เบื่อตัวเอง ฉันมันคนไม่เอาไหน (ก็มีเพียงเธอผู้เดียว)
เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่
(เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่)
เป็นยังไงก็อย่างงั้นไม่เคยคิดทำตัวใหม่
(คงจะดูไม่เอาไหนแต่ก็มีใจเดียว)
