ท้องฟ้าไกลโพ้น ครอบคลุมจรดทุกแห่ง
เรืองรองด้วยฤทธิ์ร้อนแรงแห่งแสงตะวัน
ไกลจนสุดขอบฟ้า ประกายเจิดจ้าไม่เคยจาง
นำพาเกิดชีวิต เวียนวนและหมุนไปตามทาง กว้างไกล
ลอยบนแผ่นฟ้ายาวไกลไม่รู้ดับ
ทอไออุ่นทับ ลงบนแผ่นพื้นมานาน
ทันใดเกิดมืดมิด เงาดำเคลื่อนชิดเข้ามาบัง
มัวมนหม่นแผ่นฟ้า ประกายเจิดจ้าก็เลือนลาง ลับไป
เกิดมีเงาร้าย เข้ามาบัง เคลื่อนเข้ามาบังแสงตะวัน
เกิดมืดมิดพลัน กลบตะวันหาย
แผ่นดินที่เห็นก็มัวมน ฟ้าที่เบื้องบนมืดไป
ประกายร้อนแรง กลับมืดมัวหมอง
และแล้วความมืดมัวมนก็พ้นผ่าน
เงาดำบดบังไม่นานก็เคลื่อนคลาย
ตะวันกลับส่องแสง เรืองรองเจิดจ้าเหมือนดั่งเก่า
ตะวันไม่ดับหาย ยังคงอยู่ยั้งและยืนยาว ชั่วกาล
ฉับพลันเงาร้ายต้องยอมพ่าย ฤทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ของตะวัน
บดบังไม่นาน ก็มีอันสลาย
ดั่งความดีนั้นจะคงอยู่ และดำเนินอยู่เรื่อยไป
ไม่มีผู้ใดจะดับตะวัน
ฉับพลันเงาร้ายต้องยอมพ่าย ฤทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ของตะวัน
บดบังไม่นาน ก็มีอันสลาย
ดั่งความดีนั้นจะคงอยู่ และดำเนินอยู่เรื่อยไป
ไม่มีผู้ใดจะดับตะวัน
