ที่ตรงนี้ช่างเหน็บหนาว
เมื่อเจอเรื่องราวที่ต้องสูญเสียบางอย่าง
ที่เคยมีแต่มันหาย
ทำให้ชีวิตไร้ซึ่งความหมาย โว้ว
สายลมแห่งกาลเวลา ที่เคยพัดใครต่อใคร
มันบังเอิญพัดเธอพรากจาก ฉันไป
อยากจะถามเหลือเกิน ดวงตะวันสีทองเจ้าเอย
เจ้าเคยคิดถึงจันทร์บ้างไหม
เมื่อยามที่คนรักนั้นต้องไกลห่าง
พอจะมีวิธีแบบไหน ที่ทำให้ใจไม่ต้องทนทรมาน
เมื่อยามที่ความคิดถึง มันคอยกัดกินหัวใจ
เฝ้ารอคอยด้วยความหวัง ว่าสักวันสายลมแห่งกาลเวลา
มันจะพัดเธอกลับมา ทำให้ชีวิตฉันคืนความหมาย โว้ว
แม้ว่าจะนานเท่าไหร่ ด้วยรักที่ไม่เสื่อมคลาย
เธอที่หายนั้นคงคืนกลับ มาเหมือนเดิม
อยากจะถามเหลือเกิน ดวงตะวันสีทองเจ้าเอย
เจ้าเคยคิดถึงจันทร์บ้างไหม
เมื่อยามที่คนรักนั้นต้องไกลห่าง
พอจะมีวิธีแบบไหน ที่ทำให้ใจไม่ต้องทนทรมาน
เมื่อยามที่ความคิดถึง มันคอยกัดกินหัวใจ
อยากจะถามเหลือเกิน ดวงตะวันสีทองเจ้าเอย
เจ้าเคยคิดถึงจันทร์บ้างไหม
เมื่อยามที่คนรักนั้นต้องไกลห่าง
พอจะมีวิธีแบบไหน ที่ทำให้ใจไม่ต้องทนทรมาน
เมื่อยามที่ความคิดถึง มันคอยกัดกินหัวใจ
อยากจะถามเหลือเกิน ดวงตะวันสีทองเจ้าเอย
เจ้าเคยคิดถึงจันทร์บ้างไหม
เมื่อยามที่คนรักนั้นต้องไกลห่าง
พอจะมีวิธีแบบไหน ที่ทำให้ใจไม่ต้องทนทรมาน
เมื่อยามที่ความคิดถึง มันคอยกัดกินหัวใจ
เมื่อยามที่ความคิดถึง มันคอยกัดกินหัวใจ
