เธอยังงดงามเหลือเกินในฝัน
รอยยิ้มเธอยังอ่อนหวานเหมือนเคย
กายเธอยังหอมตรึงใจ ฉันจำไม่ลืม
แต่มันคงเป็นความฝัน
สองมือยังคว้าไร้จุดหมาย
ฉันตื่นมาพบว่าไม่มีเธอข้างกาย
ความจริงมันช่างโหดร้าย ข้างกายมันว่างเปล่า
เหน็บหนาวคนเดียวอย่างนี้มาแสนนาน
จะภาวนาแค่ไหน ให้เราได้พบกัน
ไม่มีวันที่เธอนั้นจะกลับมา
ฉันรู้ว่าคงไม่อาจเปลี่ยนมัน
ความฝันคงไม่มีวันเป็นจริง
ถึงแม้สวยงามเพียงใดไม่ใช่ความจริง
ไม่มีเธอในอ้อมกอดฉัน
อ้อนวอนจนน้ำตาหมดไป
คร่ำครวญแค่ไหนก็ไม่มีเธอข้างกาย
ความจริงมันช่างโหดร้าย ข้างกายมันว่างเปล่า
เหน็บหนาวคนเดียวอย่างนี้มาแสนนาน
จะภาวนาแค่ไหน ให้เราได้พบกัน
ไม่มีวันที่เธอนั้นจะกลับมา
ขอแค่เพียงสักนาทีได้ไหม
ขอให้ความฝันกลายเป็นความจริง
ความจริงมันช่างโหดร้าย ข้างกายมันว่างเปล่า
เหน็บหนาวคนเดียวอย่างนี้มาแสนนาน
จะภาวนาแค่ไหน ให้เราได้พบกัน
ไม่มีวันที่เธอนั้นจะกลับมา
ความจริงมันช่างโหดร้าย ข้างกายมันว่างเปล่า
ปวดร้าวคนเดียวอย่างนี้มาแสนนาน
จะภาวนาแค่ไหนก็คงไม่สำคัญ
ไม่มีวันที่ความฝันกลายเป็นจริง
