ถ้าถามว่ายังคงโกรธไหม ตอบเธอได้ว่าไม่มี
เนิ่นนานจนวันนี้ ตั้งแต่เธอทิ้งไป
แต่ที่หลบไม่พบเจอ ไม่อยากคุยกับเธอ
เพราะยังไม่มั่นใจ ว่าอยู่ใกล้ๆ ได้โดยไม่มีน้ำตา
ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด
ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆ นะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน
แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร
อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม
ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด
ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆนะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน
แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร
อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม
บางอย่างคนเราฝังใจ ไม่เท่ากัน
เธอเป็นคนที่ทิ้งกันไป
เธอคงลืมง่ายๆ ไม่นานอย่างฉัน
แต่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
จดจำอะไรบ้าบอ คนไม่รักก็ยังตั้งหน้ารอ
ไม่รู้จะเอาอะไร
อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
นี่นานเท่าไร ก็ไม่อาจลืม
สิ่งอื่นดีๆ ที่ควรจำไว้กลับไม่จำ
แต่คนบางคนที่ทำให้ช้ำ ก็ไม่ยอมลืม
