หอมเอย หอมดอกคำใต้
กลิ่นหอมไกล สมเป็นดอกไม้ถิ่นเหนือ
เหลืองตระการ บานแย้มอะแหล่มตาเหลือ
ภมรซ้อนชมบ่เบื่อ เคล้าเคลือเกสรกระจาย
เพราะเป็นไม้ดอกกลางดง
กลีบเฉาลง ก็คงบ่มีความหมาย
ฝูงแมลง คอยแฝงเสพสุขจนสาย
ล่องลอยลิ่วลงพื้นทราย ผู้คนเขาไม่นำพา
ดอกงาม กำลังบานย้อย
ร่วงหล่นลอย ใจพี่นี้ผวา
เสียดายเจ้าเป็นไม้ป่า
ถูกสอยเหมือนดังว่า
สิ้นค่าบ่มีผู้หมาย
เหมือนดังสาวดอกคำใต้
ต่อนี้ไป ก็คงหมดสิ้นกลิ่นไกล
เขาเล่าลือ นวลน้องถูกหลอกไปขาย
หอมเอยที่เคยเสียดาย
พี่ยัง บ่วายถวิล
ดอกงามกำลังบานย้อย
ร่วงหล่นลอย ใจพี่นี้ผวา
เสียดายเจ้าเป็นไม้ป่า
ถูกสอยเหมือนดังว่า
สิ้นค่าบ่มีผู้หมาย
เหมือนดังสาวดอกคำใต้
ต่อนี้ไป ก็คงหมดสิ้นกลิ่นไกล
เขาเล่าลือ นวลน้องถูกหลอกไปขาย
หอมเอยที่เคยเสียดาย
พี่ยัง บ่วายถวิล
