ฉันรู้ว่าความผิดฉันที่ทำน่ะมันยิ่งใหญ่
เกินที่เธอจะให้อภัย และกลับไปเหมือนอย่างเดิม
แต่เธอรู้ไหม ว่าฉันเองเสียใจมากเท่าไหร่
ที่ทำร้ายเธอให้ช้ำใจ และไม่เหลียวแล
ฉันทิ้งให้เธออ้างว้างให้เธออยู่เพียงผู้เดียว
และไม่เคยจะเหลียวไปมอง คนอยู่ข้างหลังเป็นอย่างไร
แต่พอวันหนึ่งไม่เห็นเธอ ฉันจึงได้เข้าใจ
สิ่งที่หายไป มันยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันจะทน
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันเองที่ทำผิด
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันทำพลาดไป
แต่ก็สมแล้วที่เป็นอย่างนี้ ถึงไม่มีใครมาสนใจ
ทรมานใจซังกะตายไปวันวัน
ท้องฟ้าไม่เคยสดใส เวลาที่เธอไม่อยู่
ตัวเธอคงไม่รู้ ว่าความรู้สึกของฉันเป็นอย่างไร
อยากให้รู้ไว้ที่แล้วมา ฉันไม่ได้ตั้งใจ
ให้ความรักเราสลายไป ไม่เป็นเหมือนเดิม
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันเองที่ทำผิด
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันทำพลาดไป
แต่ก็สมแล้วที่เป็นอย่างนี้ ถึงไม่มีใครมาสนใจ
ทรมานใจ เหมือนค่อยค่อยตายอย่างช้าช้า
(โทษใคร) เรานั้นเองที่รับกรรม
(โทษใคร) พอเธอไปก็เสียใจ
(รู้ตัว) รับว่าทำผิดไปแต่มันก็สายเกินไป
(เสียใจ) มันก็คงเท่านั้นเอง
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันเองที่ทำผิด
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันทำพลาดไป
แต่ก็สมแล้วที่เป็นอย่างนี้ ถึงไม่มีใครมาสนใจ
ทรมานใจ เหมือนค่อยค่อยตายอย่างช้าช้า
เสียใจอยู่แล้ว
เสียใจอยู่แล้ว เพราะฉันทำพลาดไป
แต่ก็สมแล้วที่เป็นอย่างนี้ ถึงไม่มีใครมาสนใจ
ทรมานใจ เหมือนค่อยค่อยตายอย่างช้าช้า
เสียใจอยู่แล้ว
เสียใจอยู่แล้ว
ทรมานใจ เหมือนค่อยค่อยตายอย่างช้าช้า
