มองหมู่ใบไม้ ทั้งน้อยใหญ่ปลิดใบพริ้วปลิวลม
ร่วงหล่นอ่อนแรงล้าเกินทน สายลมพัดพาเจ้าไปแห่งไหน
เหลือแต่ความทรงจำ ที่ยังอยู่ยามที่ฉันเดียวดาย
ช่วยปลอบให้คลายความเหงาไป เมื่อใดที่ใจห่วงหาเธอ
จดจำรอยยิ้มของเธอ จดจำประกายสายตา
จดจำอยู่ทุกเวลา ภาพเธองดงามอยู่ในใจฉัน
เก็บเอาความหลังวันวาน หล่อเลี้ยงดวงใจให้ผ่านไปวันวัน
ตราบวันสุดท้ายของฉัน เฝ้ารอวันนั้น ฉันจะตามเธอไป