โลกที่หมุนสร้างแต่ความแปรผัน
เธอและฉันไม่พ้นต้องเปลี่ยนผันตาม
จากมีรักที่ซึ้ง กลับเป็นรักที่ช้ำ
มีแต่ความเสียใจ เสียใจ
คำว่ารัก คงไม่เหลืออีกแล้ว
ไร้วี่แววของคนที่อยากชิดใกล้
จากที่เดินกุมมือ ก็ผละกันไปไกล
ไม่มีใจให้กันเหมือนเคย เหมือนเคย
เมื่อต่างคนต่างหมดรัก ต่างคนต่างรู้ดี
ก็คงไม่มีอะไรดีกว่านี้
ถึงเวลาเอ่ยคำลาแล้ว ถึงเวลาจบเรื่องหัวใจ
รักที่ทรมาน เก็บไว้ไม่มีอะไรที่ดีขึ้นมา
สองเราต้องอยู่อย่างทนฝืน สองคนกล้ำกลืนแต่น้ำตา
ขืนยิ่งคบกันไป ยิ่งทำให้ใจของเรายิ่งล้า
ต่างคนต่างเหนื่อยไป
ไม่ใช่ฉัน อยากจะพูดคำนี้
พอกันที คำนี้ไม่อยากพูดไป
อยากอยู่ไปนานๆ อยู่ด้วยกันจนตาย
แต่ก็รู้ว่ามันไม่มี หนทาง
เมื่อต่างคนต่างหมดรัก ต่างคนต่างรู้ดี
ก็คงไม่มีอะไรดีกว่านี้
ถึงเวลาเอ่ยคำลาแล้ว ถึงเวลาจบเรื่องหัวใจ
รักที่ทรมาน เก็บไว้ไม่มีอะไรที่ดีขึ้นมา
สองเราต้องอยู่อย่างทนฝืน สองคนกล้ำกลืนแต่น้ำตา
ขืนยิ่งคบกันไป ยิ่งทำให้ใจของเรายิ่งล้า
ถึงเวลาเอ่ยคำลาแล้ว ถึงเวลาจบเรื่องหัวใจ
รักที่ทรมาน เก็บไว้ไม่มีอะไรที่ดีขึ้นมา
สองเราต้องอยู่อย่างทนฝืน
สองคนกล้ำกลืนแต่น้ำตา
ขืนยิ่งคบกันไป
ยิ่งทำให้ใจของเรายิ่งล้า
ต่างคนต่างเหนื่อยไป
