เมื่อแสงทองส่อง ลอดช่องขอบฟ้านิดเดียว
เหลียวมองดูมีความหวัง
จำใจบากหน้า หวลกลับมาบ้านอีกครั้ง
ทิ้งเรื่องเก่าไว้เบื้องหลัง เริ่มต้นใหม่ที่ศูนย์
เกลียดเสียงชาวบ้าน ร่ำลือเรื่องราวคาวกาม
นินทาว่าร้ายอึงอื้อ
ครอบครัวขายหน้า อับอายไม่อยากให้อยู่
ลูกสาวช่างอดสู ขายตัวมั่วกามโสมม
จ้าวข้าเอ้ย หยามเย้ยและลดความหวัง
ดูดซับกินพลัง เหยียดหยันว่าฉันเคยทราม
ครอบครัวเคยเกลียวกลมกลับละเลยห่าง
สังคมรุมประณาม กรีดกันให้ฉันออกไป
หอบซากร่างมา แบกหน้ากลับมาที่เก่า
ที่เขาต้อนรับอุ้มชู
ไม่อยากรับรู้ หดหู่แหละเศร้าพอดู
นั่งลงตรงปากรู ตั้งต้นขายตัวเอง
พ่อแม่เอ้ยอย่าเลยอย่าต้องลำบาก
ท่านก็เหนื่อยมามาก ต้องแบกรับความอดสู
เพื่อนบ้านเอย หยุดจับจ้องมองดู
สายตานั้นปิดรู ปิดช่องเรื่องราวความหวัง
หอบซากร่างมา แบกหน้ากลับมาที่เก่า
ที่เขาต้อนรับอุ้มชู
ไม่อยากรับรู้ หดหู่แหละเศร้าพอดู
นั่งลงตรงปากรู ตั้งต้นขายตัวเอง
