อกเอ๋ยหัวอกลูกจ้างอย่างเรา
ชีวิตมีแต่เศร้า
เป็นบ่าวคนเขามองผ่าน
ความหวังจากใจ
แค่เพียงให้นายสงสาร
มอบใจรับใช้นายท่าน
ไม่เคยหวั่นงานที่ทำ
อกเอ๋ยใครเป็นเช่นฉันคงตรม
คนชั้นสูงสังคม
เขากล่าวทับถมว่าคนชั้นต่ำ
สุดเงยหน้ามอง
พวกพ้องที่เขาล่ำซำ
สู้งานทั้งวันยันค่ำ
ฟ้าแดงฟ้าดำ ก็จำต้องทน
ทนได้ ไม่ได้ ก็ต้องทน
เขาด่า เขาว่า เขาบ่น
ต้องทนทนสู้ความช้ำ
หากทนไม่ไหว
เพราะว่าเจ้านายใจดำ
ต้องลาจากงานที่ทำ
คืนถิ่นสลัม ถิ่นแห่งความหลัง
อกเอ๋ยหัวอกลูกจ้างอย่างเรา
หนทางร่ำรวยนั้นเล่า
ดูช่างอับเฉาทุกอย่าง
ชาตินี้มีแต่
เพื่อนแท้ก็คือกำลัง
หากสิ้นสิ่งนี้มีหวัง
คงสิ้นคนจ้างมีหวังตกงาน
ทนได้ ไม่ได้ ก็ต้องทน
เขาด่า เขาว่า เขาบ่น
ต้องทนทนสู้ความช้ำ
หากทนไม่ไหว
เพราะว่าเจ้านายใจดำ
ต้องลาจากงานที่ทำ
คืนถิ่นสลัม ถิ่นแห่งความหลัง
อกเอ๋ยหัวอกลูกจ้างอย่างเรา
หนทางร่ำรวยนั้นเล่า
ดูช่างอับเฉาทุกอย่าง
ชาตินี้มีแต่
เพื่อนแท้ก็คือกำลัง
หากสิ้นสิ่งนี้มีหวัง
คงสิ้นคนจ้างมีหวังตกงาน
