ฉันอยู่เดียวดายกับความอ้างว้าง อยู่บนทางที่ฉันลอยไป
สิ่งรอบกายก็คล้ายเป็นสีเทา หมดเวลาบนโลกใบเก่า
กับความเหงาที่ฉันไม่เข้าใจ ล่องลอยไปไม่รู้ทิศทาง
วันนี้คนมากมายรายล้อมที่ร้องไห้ ไม่มีใครได้รู้ว่าฉันมา
อยากเอื้อมมือไปซับรอยน้ำตา ให้กับเธอได้เหมือนวันวาน
ก็เพราะฉันรักเธอเหลือเกิน แต่ทางเดินคือฉันต้องไป
ก็ คงต้องไปไกลแสนไกล ความเป็นจริงรอฉันอยู่ รักเธอ
แต่โชคชะตาไม่เคยปรานีใคร คงเป็นเพียงได้พบกัน
ในความทรงจำที่สวยงาม เหมือนเก่า
อย่าได้เศร้าใจ มีฉัน อยู่ข้างเธอ